ΤΑ ΑΛΩΝΙΑ

            Την Άνοιξη, βγαίνοντας από το χωριό και παίρνοντας το δρόμο για την λίμνη, εκατό μέτρα περίπου από το τελευταίο σπίτι του χωριού, αριστερά προς τον Λεβάντε, η περιοχή ήταν πλούσια από πρασινάδα και έμοιαζε σαν ένα ανοιχτό θερμοκήπιο λουλουδιών. Όλη αυτή την ατμόσφαιρα την δημιουργούσαν τα ανθισμένα άσπρα και μωβ σπορδέκλια, καθώς και οι βουστίνες που εμφανιζόταν στις παραβόλες και στους νόχτους των αυλακιών. Η περιοχή αυτή ονομαζόταν ΑΛΩΝΙΑ και τα σημάδια της ήταν αποτυπωμένα στη γη μέχρι την τελευταία διανομή κλήρου στους ακτήμονες του χωριού, στις 30 Ιουλίου 1982.

            Σ’ αυτό το σημείο αλωνίζανε οι κάτοικοι του χωριού τη σοδιά τους, φασόλια, σιτάρι, βρώμη κ.α.. Απλώνανε τη σοδιά και περνώντας τα άλογα από πάνω έβγαινε ο καρπός. Έπειτα, τα σήκωναν ψηλά με τα δικράνια και ο μαΐστρος έπαιρνε τις φασολιές και τα άχυρα μακριά από τον καρπό. Πολλές φορές χρησιμοποιούσαν και τον αργιέλογο.